Gün buldu vaktini, lakin mevsim arafta!
Ne karını eritebiliyor ne de içinde sakladığı bahara söz geçirebiliyordu...
Dolu dizgin salmak istiyordu toprağına sakladığı çiçekleri. Zamansızca...
Neden olmasın diyordu. Dışarısı ayaz, dışarısı kar, fırtına. Ama güneş tepedeydi işte. Sımsıcak ona bakıyordu. Soğuğa inat, salıyordu sarılarını, bir aşkı yüreğe salar gibi.
Mevsimde buna kapılıp, dayanır diyordu çiçeklerim, bu güneş yeter bana..
Tâ ki karlar eriyip mevsim-i baran'a varıncaya.
Güçlü hissediyordu kendini. Koca bir kışı devirmişti ne de olsa.
Yağmura erdiğinde önce ıslatacak toprağı, bedene can veren kokusu dolacaktı ruhuna. sonraysa yağmurlara...
Kışın üşüyen güneşin, şimdi yakan sıcağında eriyip gidecekti , tüm zorluklar gibi, içinde biriken o kocaman kışta. İnanıyordu mevsim buna. Toprak anaya can verecekti inanıyordu.
İşte tam da bu anda, o tatlı tatlı ısıtan güneş, baharı hatırlatan esinti bitiyor. Gün akşama dönüyordu. Hava buz! Mevsim şaşkın! Bahara erecekti oysa, salacaktı çiçeklerini. Şimdi bu ayazda neyin nesi!

Soğukla birlikte içine çöken hüzün, onu gerçeğe döndürüyordu.
Şimdi değildi. Vakit çiçek vakti değildi. Mevsim ait olduğu andaydı. Doğaysa mevsime itaat etmekle yükümlüydü. Onun içinde ki heyecana dur demeliydi. Çünkü şimdi açarsa çiçeklerini, ilk ayazda solduracaktı o sarı, sıcak güzellikleri.
Mevsim bahara ne vakit varır bilinmezdi.
Lakin, ait olduğu başka bir takvimdi.
Şimdi baharı nasıl hayal etsindi...