İnsan hakları, Avrupa Birliği, yoksulluk, yolsuzluk, yasaklar diyerek iktidara gelen,mevcut iktidarın, seçime doğru giderken başkentin ortasında eski ülkü ocakları başkanı öldürülmesi, kötü yönetildiği iddiasıyla birçok önemli ismin ve oylarının İYİ'ye kaydığı söylenen ortağı MHP'nin dolduruşuna gelip Vatan-Millet-Sakarya gazıyla yeni bir seçime gittiği günlerde ben de , uzun süredir binmediğim dolmuşa o çıktı, çıkacak denen Karadeniz gazıyla değil, hanımın gazıyla binerek güne başladım.
Önce son mahalli seçimlerde kaybettikleri İBB'nin olan logosu değiştirilen Marmaraya, sonra 'ücretleri uzatalım lütfen' denilen minibüslere bindim. Ardahan'a kadar uzamasını beklediğimiz ve özlemini çektiğimiz trenlerden biri olan Marmaraya binerken kimin, kimlerin patlattığı hala belli olmayan bomba ardından, Taksim İstiklal caddesinde çalmalarına izin verilmeyen sokak şarkıcılarından ikisinin güzel şarkıları eşliğin de yol alıyordum; penceresinden  dışarı baktığımda bir metropolde değil, adeta gecekondu sokaklardaymışım hisleri içinde..
Çünkü kendisi bir hayli lüks, koltukları ısıtmalı olan Marmaray'ın adeta dibinden geçtiği güzergâhının sağı, solunda bulunan bina, yapılar bir hayli eski, püskü, arka sokak, köhne ve 6 şiddetinde bir depremle raylara yıkılacak halde eski olması ilk dikkatini çekendi..
Diğer dikkatimi çeken şey ise insanların benden beter başını gömdüğü cep telefonlarında yanında kimin oturduğuna da bakmadan kendi dünyaları değil, sanal dünyada dolaştıklarını izleyerek aldığım yol boyunca tıka basa dolan vagonlar eşliğinde son durak anonsuyla kendime geliyordum.
Tabi ben de çevremdeki insanlar gibi zaman zaman dalıp, baktığım sanal dünyada ve son dakika haber ajanslarında merak edip aradığım, geride bıraktığım ilk duraktaki insan yoğunluğunun ne safhada olduğuydu.
Zira bindiğim trenin kalktığı ilk durağın etrafı polis çemberi ve panzerlileriyle sarılmış olmasına rağmen insanların ellerine aldıkları flama ve bayrakları dalgalandırarak davul zurna eşliğinde evimin bulunduğu semte, İstanbul/Kartal meydanına akın akın doğru geliyorlardı.

Ne beleş belediye otobüsü, ne ihale alan cipler, beyaz toroslar değil bürokratları gibi 3, 5 yetme 11 ihale ödüllü maaşlı troller, korumu adı altında onca polis ve çevre illerde hatta okulardan getirilen öğrenciler hiç değil kendi imkanları ile 'Baskılar biz yıldırmaz' sloganları ile Emek ve Özgürlük mitingine doğru akarlarken Demirtaş'ın ' ben de orada olacağım' dediği mitingte acaba kaç kişi oldu diye düşünüyorum.
Kartal'da ki miting alanını merak ederek trenden inip uzun süredir binmediğim dolmuşa yönelerek; 'şunu uzatır mısınız' sesleri eşliğinde ücretini uzattığım minibüste kendimi buluverdim. 
Ha bu arada toplu araç kullanın denen bir kentte, sinir bozucu İstanbul trafiğinde araç kullanmadığım için yorulmamıştım, diğer taraftan da gazeteci kızım Özlem Şeyma Yılma ile birlikte Tempo TV'de her hafta canlı olarak sunduğumuz 'Gazetecilerle Gündem' programımıza yetişme telaşının stresiyle bu kez tabana kuvvet diyerek yol alıyordum, her yıl her yeni belediye başkanı döneminde alt üst edilerek taşları değiştirilen bozuk ve araçların gelişi güzel park edildiği kaldırımda zor bela yürürken.
Konuklarımın benden önce stüdyoya geldiğinin haberini çalan telefonumla öğrenip daha da gerilip, konuklarıma ve saati iyiden iyiye yaklaşan programıma hızla yürüyerek geride bıraktığım meydana kendi imkanlarıyla gelenlerin sayısının 1 milyonu aştığını ve birilerinin şekerini bir hayli bozduğunu da haber alıyordum. O birilerinin bozulan şekerleri yüzünden benden beter dolmuşa gelerek, her zamanki milliyetçi ayaklarla "İnlerine gireceğiz, Baş üstünde baş, taş üstünde taş koymayacağız" dediklerini ama aynı gün Kartal'da ki halaylar eşliğindeki coşkulu kalabalığında 'Baskılar biz yıldırmaz' gür sesleri kulağıma geliyordu.